minnət

is. <ər.> Edilən hörmət və yaxşılığa qarşı daxilən duyulan borcluluq hissi, özünü borclu bilmə.

◊ Minnət çəkmək – 1) hörmət və yaxşılıq qarşısında özünü borclu bilmək. <Xoca Əziz:> İgid də igiddən çəkərmi minnət! «Koroğlu»; 2) bax minnət götürmək. <Xanpəri:> Nə lazımdır ki, Hətəm xan ağadan və ya özgəsindən minnət çəkəsən. M. F. A.. <Səməndər> qonaqlarını heç kəsdən minnət çəkmədən yedirib-içirib yola sala bilərdi. B. Bayramov. Minnət etmək (eyləmək) – təvəqqe etmək, xahiş etmək, boyun əyib yalvarmaq. Adamlar yerbəyerdən xana minnət elədilər. «Qurbani». Ey yığılan canlar, minnət eyləyin; Dursun o gözəllər şahı, oynasın. Q. Z.. Minnət götürmək – edilən hörmətin, yaxşılığın və ya bəxşişin qarşısında özünü borclu bilmək. <Hacı Saleh:> Boynuma torba salıb dilənməyə hazıram, nəinki sənin kimi adamdan minnət götürməyə. S. S. A.. Minnət götürməmək – məqsəd güdən yaxşılığı və s. qəbul etməmək, ondan imtina etmək. O heç kəsdən minnət götürməz. – Sən indiyədək heç kəsdən minnət götürməyibsən. Ə. H.. Minnət qoymaq – etdiyi hörmət və yaxşılığı başa qaxmaq, xatırlatmaq, başqasını özünə borclu çıxarmaq. Dul arvad yetim saxlar; Naxırçıya minnət qoyar. (Məsəl). <Cavadov:> Siz camaatın öz malını özünə qaytarırsınız, hökumətə minnət qoya bilməzsiniz. Ə. H.. . . <Qulam müəllim> bilirdi ki, yaxşılıq edib, minnət qoymaqdan da dünyada pis şey yoxdur. S. R.. Minnətə getmək – bir şey və ya iş üçün birisinin yanına xahişə getmək, xahişlə müraciət etmək. <Həbib bəy:> Kərbəlayı, içərimizdə yenə hörmətli sənsən. Zəhmət çək, hacının yanına minnətə get. S. Rəh.. Minnətə gəlmək – bir şey və ya iş üçün birisinin yanına xahişə gəlmək, gəlib xahiş etmək. Minnət(in) olsun! – özü(n) üçün şərəf hesab et(sin)! Minnətin olsun ki, sizə gəlmişəm.